چند قدم تا زندگی

چند قدم تا زندگی زیبا یکی از مفاهیم ارزشمندی که در فرهنگ موعود، روایت ها و مستندهای نابی را به خود اختصاص داده، این است که جهان پس از ظهور منجی عالم، در شادابی و فرحی عمیق فرو می رود و مردم عالم روزگاری خوش را پیش روی خواهند داشت. این سرمستی و خوشایندی وقتی نمود می یابد که جهان، بدی ها، زشتی ها و پلیدی هایی را تجربه کرده که زندگی سالم را غیرممکن می ساخته است. این که در روایات می خوانیم زمین همان طور که از ظلم و جور پر شده، از عدل و داد لبریز می شود، نشان از همین مفهوم است. با نگاهی ژرف تر در می یابیم که موجودی که می تواند جهان را از ظلم لبریز کند، �انسان� است. انسان با تمام ویژگی های منحصر به فرد خویش در کائنات، چنان توانایی هایی دارد که به راحتی از خوبی ها سر باز می زند و برای رسیدن به خواسته های دنیایی اش تمام خوبی ها را نفی می کند. برای این که انسان چه توانایی هایی برای ظلم کردن در جهان دارد، به استدلال نیازی نیست؛ چرا که آدمی در تمام اعصار و قرون کارنامه ای لب ریز از ظلم آفرینی از خود به جا نهاده است. هرگاه در زندگی انسان ها خوبی ها نمایان می شوند، بی شک دست هایی یافت می شوند که نمی توانند خوبی ها را تحمل کنند و این جهان را به سمتی می کشانند که ظلم در آن به جهت عوام فریبی ها و تمسک به روش های نادرست حاکم می شود. از زندگی پیامبران که شروع کنیم، حضور طاغوت ها را در می یابیم، تا امروز که می بینیم جهان دستخوش نامردی ها و بی عدالتی هایی است که نتیجه اش ظلم فراگیر عده ای در حق دیگران است. آن چه در نجف، کربلا، فلسطین، افغانستان، کشمیر و ... می گذرد، همه و همه آیینه ای است از همین اتفاق؛ یعنی فراگیری ظلم و مظلوم ماندن خواسته های برحق انسانی. نکته این جاست که انسان تنها جزیی از خلقت است و آسمان و زمین و سیاره ها و کهکشان ها به جهت ویژگی های خود بنا بر آیات قرآن همواره در تسبیح و حمد خداوندند؛ با این همه همان طور که گفتیم، انسان تنها آفریده ای است که به جهت ویژگی هایش راه ظلم را در پیش می گیرد. به راستی چگونه ممکن است جهان را ظلم فرا بگیرد، در حالی که تنها یکی از مخلوقات پروردگار به نام انسان توانایی ظالم بودن را دارد؟ پرسش دیگر این که آیا سایر موجودات نیز از روند جهان ناخشنودند و آن ها نیز آرزوی رسیدن منجی را دارند؟ به عبارت ساده تر آیا موجودات جهان هم که همواره در ید قدرت الهی قرار دارند و از ازل تا به ابد سپاس خداوند را می گویند، مثل ما انسان ها مضطرند. یعنی در تکاپوی رسیدن منجی هستند؟ موعود پژوهان پاسخ هایی متعدد برای این پرسش یافته اند، اما خالی از لطف نیست که با کمی تأمل پیرامون این سؤال، پاسخ آن را با هم مرور کنیم. برای رسیدن به این پاسخ مثالی کوچک می زنیم: تصور کنید در یک اتوبان در حال رانندگی هستید. تمام ماشین ها مثل شما حرکت می کنند و مسیر بسیار روان و به دور از خطر است. همه کمربند های ایمنی را بسته اند و سرعت مجاز را رعایت می کنند، در این میان ناگهان در همان باندی که شما حرکت می کنید، ماشینی را می بینید که برخلاف جهت شما با سرعت غیرمجاز و رعایت نکردن اصول ایمنی از بین ماشین ها ویراژ می دهد. این جاست که صدای بوق ماشین ها و داد و فریاد همه بلند می شود. تا چند لحظه پیش همه آرام و راحت مسیر را طی می کردید، اما در حال حاضر همه ناراحتید. درحالی که شما خلافی را مرتکب نشده اید، مسیر را درست رفته و نکات ایمنی را رعایت کرده اید، آن چه این نگرانی را برای شما پیش آورده است، حرکت غیراصولی یک ماشین خلافکار بوده است. جریان هستی هم مثل همین اتوبان است؛ افلاک در مسیر بندگی خداوند آرام و مطمئن در حرکتند و ناگهان انسان با شرارت های خود مسیری بر خلاف جهت همه انتخاب می کند و این باعث می شود حتی ستارگان آسمان هفتم هم از این تخلف به تنگ بیایند و فضای آسمانی بندگی خویش را به خاطر سرکشی یک مخلوق نافرمان، ناامن ببینند. حالاست که حتی سپاس گویانی که از ازل کارشان ذکر �سبوح قدوس� است، به نگرانی می افتند و آرزو می کنند کسی از راه برسد واین انسان مغرور را که از مسیر اصلی خودش منحرف شده است، از گمراهی نجات دهد. فکر نمی کنم جای ابهامی باقی مانده باشد. انسان سال هاست که در مسیر مخالف اتوبان هستی، راه ظلم و بی عدالتی را دنبال می کند و این منجی آخر الزمان است که می تواند او را در مسیری که خداوند برای او ترسیم کرده است، قرار دهد. موعود که بیاید، انسان هم مثل سایر مخلوقات سر به راه می شود، تسبیح می گوید، خداوند را حمد می کند و آن وقت است که در کمال آرامش، عدل در جهان فراگیر می شود. راستی چه زندگی زیبایی در انتظار ماست...